Arbeidsdagen varierer med skriverytmen, sjølvsagt; høgt tempo og heile tida når eg har fått tak på teksten eg skriv (du er min!), meir kronglete i idéfasen (hallo, er du der?) då mykje av tida går til å lesa annan litteratur. Av erfaring skriv eg best og med størst sanning når hovudet er reint, altså første del av dagen. Eg låner eit hus i skogen frå mandag til onsdag (inkl. bibliotek og fuglebrett) noko som gjer at skriveveka bestemmer seg sjølv. Heime er det lite skriving. Dette romskiftet er bra.
Kva er bakgrunnen din?
Bakgrunn: Os gymnas, deretter Teatervitenskap og Medievitenskap (UiB), Uakademisk Mellomfase med småskriving og fiksjonssprang, deretter Skrivekusntakademiet i Hordaland, Litterär Gestaltning (Göteborg)
Kva litterær tradisjon eller familie føler du deg i slekt med?
Eg slappar godt av når det gjeld litterær tradisjon – andre snakkar sjølvsagt om ”vestlandet” berre eg skriv ein setning, men det blir for lettvint. ”Menneskesinnet”, derimot, er eit godt ord for bøkene eg har skrive til no. Om det er ein tradisjon eller ei gruppe for ”dei som vil brekka språket og få det til å pulsera hos lesaren” høyrer eg heime der.
Kva er det som driv deg til å skrive?
Eg les heile vegen, ingen skriving utan lesing, det veks saman til ein bevegelse, ein konsentrasjon. Eg trur eg les både seint og litt for nøye … det er vel slik at eg også lar meg inspirera av det dårlege eg les – då skyt små lappar med nidtekst fart, det får meg i gang, kritikk. Gode tekstar (også frå aviser) får meg i gang på ein annan måte – etter å ha lese med hovudet ei stund tar magen over; eg veit ikkje om eg klarar å skildra kva som skjer, men lyst å skriva får eg straks. Det beste eg kan seia er at det store suget kjem. Og sidan suget er gjenkjennbart, gir det meining i den skapande prosessen som peikar framover.
Det alltid studerande ved å skriva (hallo, er du der?) og Det å meistra (du er min!).
Kan du fortelja om nokon store skriveopplevingar?
Har nokre gode opplevingar i tekstdelar/større scener som er skrive i eitt drag, så som "Liga" (publisert i Signaler 01) og ein del av Johan-teksten i "Snø dempar lyd, tre lukkar inne". Opplevingane blir forsterka ved at dei så og seia går uredigert gjennom tid fram til publisering, at det ikkje heng tvil ved dei. Må også nemna ei novelle lagt til Jondal som eg skreiv på ei strand i Chennai, India, medan eg blei skjelt ut av ei gammal kone fordi eg ikkje ville gje ho pengar.
Korleis stiller du deg til begrepa ”biografi” og ”minne” i eige skriving?
Desse begrepa kan vera interessante å diskutera i etterkant av skrivinga, men eg prøver å ikkje gjennompsykolgisera teksten der og då, når eg skriv, det er nok av indre stemmer som det er, kvalitetsmessig og reint teknisk, under akten. Begrepa "biografi" og "minne" fører fram til, for meg, eit tredje: "røst". Skal ein finne einingar frå dei to bøkene mine, og frå meg som person, handlar det om røst, eller kva toneleie eg favoriserer og vel for karakterane mine. Nokre tekstar har ei bajas-røst i seg, det kjepphøge, eplekjekke, andre har det lågmælte, sorgfulle. Det blir umogleg å seia noko om det lågmælt-kjepphøge, men kombinasjoen freistar, og eg har vel kanskje vore innom ei slik røst. Har vi eit fjerde begrep her? "Kjeppsorg", nei, nei ,nei ... eller då er vi over på språk; tempo i språket er viktig og om karakterane/tonen er eplekjekk, må teksten, for meg, på eit aller anna tidspunkt bryta ut i sorg, eller i eit anna blikk. Her smeltar det eg er ute etter i skrivinga saman med det eg er ute etter i lesinga!